Eddie keek toe hoe Hayes wegliep, zijn gestalte langzaam opgeslokt door de drukke, chaotische sfeer van het station. Terwijl Eddie alleen in de wachtruimte zat, kon hij het geroezemoes van andere mensen om hem heen horen, hun stemmen gevuld met smeekbeden om clementie.
Eddie was een dunne, haveloze man, zijn kleren versleten en vies van het leven op straat. Stress was duidelijk te zien in zijn bezorgde gezicht en trillende ogen, die voortdurend om zich heen keken.