John betrapte zichzelf er vaak op dat hij in gedachten verzonken was, terwijl hij de fragmenten van Natalies leven bij elkaar zocht die ongrijpbaar aanvoelden. Hij hield haar nauwlettend in de gaten, maar bleef geloven dat ze hem nooit zou verraden.
“Het ligt waarschijnlijk aan mij,” mompelde John, “dat ik te veel over dingen nadenk.” Het idee dat zijn blindheid hem misschien te analytisch maakte, speelde ongemakkelijk door zijn hoofd. Naarmate de dagen weken werden, zag John meer veranderingen in het gedrag van Natalie.