Ze was lief en aanhankelijk, vroeg naar zijn dag en deelde details over haar boodschappen. Maar John kon de beelden van haar met de man in het café niet van zich afschudden. Elk woord dat ze sprak voelde aan als een leugen. De volgende dagen gingen voorbij in een waas van achterdocht en paranoia.
Natalie bleef het huis verlaten, soms uren achter elkaar, altijd met dezelfde vage smoesjes. John volgde haar verschillende keren en keek toe hoe ze dezelfde man op verschillende locaties ontmoette: op een bankje in het park, in een rustig restaurant en in de lobby van een hotel.