Haar ogen werden groot en haar handen trilden toen ze de papieren oppakte. Ze scande de pagina’s, haar hoofd duizelde, haar adem stokte in haar keel. “John …” fluisterde ze, haar stem strak, nauwelijks in staat om te spreken. “Wat… is dit?”
Aan de andere kant van de kamer zat John aan het keukeneiland, met zijn handen rond een kop koffie. Zijn gezicht was kalm, zijn uitdrukking onleesbaar. Hij was altijd goed geweest in het verbergen van zijn emoties als het erop aan kwam. Nu was zijn stilte zenuwslopend.