Ze was nu een vreemde, met geheimen die duisterder waren dan welke affaire dan ook. Natalie keek hem smekend aan. “John, alsjeblieft, ik…” “Nee,” zei hij streng, zijn stem vastberaden maar definitief. “Het is voorbij.” De woorden hingen zwaar in de lucht en even leek alles stil te staan.
Natalies tranen vloeiden nu vrijelijk, haar schuldgevoel en schaamte stonden duidelijk op haar gezicht geschreven. Ze liet de scheidingspapieren op tafel vallen, haar hart brak met elke seconde die voorbijging. Toen John zich omdraaide om de keuken te verlaten, stak Natalie haar hand uit, wanhopig in haar stem.