Natalie giechelde slaperig en geloofde het excuus, maar Johns hart ging tekeer. De ironie ervan liet hem bijna hardop lachen. Hij was banger dat ze erachter zou komen dat hij kon zien dan dat hij ooit was geweest over zijn blindheid.
Natalie was nooit iemand geweest die laat opbleef, maar nu kwam ze vaak lang na zonsondergang thuis. Als John ernaar vroeg, beweerde ze terloops dat ze aan het bijpraten was met vrienden of aan het overwerken was.