Ondanks hun twijfels was Katie vastbesloten. “Ik zal voorzichtig zijn,” beloofde ze, terwijl ze langzaam maar zelfverzekerd op de bobcat afliep. De agenten, nog steeds aarzelend, besloten achter te blijven en haar goed in de gaten te houden.
Katie volgde de bobcat terwijl hij haar door de gangen van het ziekenhuis leidde. De felle lichten zoemden zachtjes en maakten schaduwen die over de muren bewogen. De bobcat liep doelgericht, alsof hij precies wist waar hij heen wilde. Katie voelde haar hart snel kloppen, gedreven door zowel opwinding als nieuwsgierigheid.