Katie begreep al snel dat de agressieve acties van de bunbcat niet schadelijk bedoeld waren. Het was duidelijk dat de bobcat, samen met het kleine diertje dat hij beschermde, hulp nodig had – van haar of van een professionele dierenarts. Katie’s hart bonsde van de verantwoordelijkheid van het moment, haar vastberadenheid werd sterker door het besef dat zij nu hun enige brug naar veiligheid en zorg was.
Katie kroop in zichzelf, haar aanwezigheid minimaliserend om minder intimiderend over te komen. Verbazingwekkend genoeg leek de bobcat Katie’s gebaar te begrijpen. Hij ontspande zich een beetje en zijn gegrom veranderde in voorzichtig gejammer. Nu het gevaar niet meer zo onmiddellijk aanvoelde, haalde Katie diep adem. Ze kon de schone geur van ontsmettingsmiddel in de lucht ruiken, die zich mengde met haar groeiende vastberadenheid om hulp te halen.