Toen Lucas klaar was, leunde meneer Thompson achterover in zijn stoel en zuchtte. “Lucas, ik begrijp dat pesten moeilijk is. Maar je moet beseffen dat kinderen gemeen kunnen zijn als ze iets anders zien,” zei hij, zijn toon meer afwijzend dan Lucas had verwacht. “Misschien als je je concentreert op je conditie, dan vallen ze je minder lastig.”
Het ongevoelige gedrag van zijn leraar deed Lucas nog verder in zijn schulp kruipen en maakte dat hij zich nog eenzamer voelde. Als er nog een sprankje hoop in zijn hart was, dan was dat nu zeker vervlogen. En weer vond Lucas niemand anders om hem te troosten in zijn ellende, behalve zijn enige echte metgezel – eten!