Op een middag, na weer een ronde van wrede beschimpingen in de kantine te hebben doorstaan, besloot Lucas dat hij er niet meer tegen kon. Hij verzamelde de moed om hulp te zoeken en ging naar de leraar die hij het meest vertrouwde, meneer Thompson.
Thompson had altijd een eerlijke en begripvolle leraar geleken, iemand die echt om zijn leerlingen gaf. Lucas liep na school zijn klaslokaal binnen, zijn hart bonkte in zijn borstkas. Meneer Thompson keek op van zijn papieren en glimlachte, maar zijn uitdrukking veranderde in bezorgdheid toen hij Lucas’ bedroefde gezicht zag.