Eenmaal thuis kon Jennifer haar emoties niet langer verbergen. Overweldigd zakte ze in elkaar op de grond, haar gevoelens overmeesterden haar. Tranen stroomden over haar gezicht terwijl ze het uitschreeuwde, haar verdriet galmde door hun eens zo vredige huis. “Ik wil niet kiezen tussen Whiskers en onze baby,” jammerde ze. Julian probeerde haar te troosten en zei dat ze zich niet zoveel zorgen moest maken. “Misschien is er niets aan de hand,” zei hij op zachte toon. Hij wist dat er dingen mis konden gaan, maar hij wilde het verdriet van zijn vrouw niet verergeren door zijn eigen zorgen te uiten.
Zijn woorden boden enige opluchting. Geleidelijk aan begon Jennifer haar kalmte te hervinden. Ze leerde de vreemde miauwgeluiden te negeren en na verloop van tijd werden ze zelfs vertrouwde achtergrondgeluiden. Jennifer merkte het bijna niet meer en het voelde bijna alsof het vreemde gedrag afnam. Ze voelde zich op haar gemak en begon zich weer te ontspannen. Maar ze wisten niet dat dit nog maar het begin was..