Even verstijfden ze beiden op hun plaats, hun ogen gesloten in een gedeelde realisatie. Zonder een woord te zeggen begrepen Julian en Jennifer dat ze getuige waren geweest van iets onverklaarbaars. De rillingen liepen over hun rug, hun lichamen bevroren en hun adem ontnomen. Wat kon dat in hemelsnaam zijn?
Hun bloed werd koud, hun hart bonkte in hun borstkas. Toen, alsof hij weer bij zinnen was, kwam Julian weer in actie. Zonder aarzelen reikte zijn trillende hand naar zijn telefoon, zijn vingers klungelden terwijl hij het alarmnummer draaide. Hij hoopte wanhopig dat hun telefoontje niet te laat zou komen…