Met deze hoop concentreerde Jose zich op het hervinden van zijn kalmte, in de overtuiging dat hij snel in staat zou zijn om te ontspannen en in vrede van de rest van de reis te genieten. Terwijl de bus soepel over de weg gleed en Jose in zijn stoel ging zitten, staarde hij naar het rustgevende uitzicht op de wolken buiten zijn raam.
Het observeren van de buitenwereld gaf hem altijd een rustgevende onderbreking van de eisen van zijn zakelijke leven. Jose omarmde dit rustige moment en concentreerde zich op het serene landschap, terwijl hij de voortdurende schoppen tegen de rugleuning van zijn stoel probeerde te negeren.
Elke schop tegen Jose’s stoel voelde aan als een kleine explosie die hem naar voren rukte. Het dunne kussen van de busstoel bood geen bescherming toen de sneakers van de jongen met kracht tegen de plastic achterkant sloegen. Plof. Dreun. De schokken kwamen in een onophoudelijk spervuur op Jose’s onderrug en schouders.