Hij keek even achterom en zag dat het jongetje nog steeds ondeugend lachte, zijn voeten klaar om weer te trappen. De moeder was zich niet bewust van de crisis die zich ontwikkelde en ging verder met haar telefoon. Jose inhaleerde diep om zijn angst te kalmeren voordat hij deed wat hij ging doen.
Hij moest dit precies op tijd doen. Terwijl hij wachtte, condenseerden kleine druppeltjes van het kille water op de buitenkant van het bekertje en vielen op zijn hand. Toen sloeg er weer een schop tegen de achterkant van Jose’s stoel, precies zoals gepland. Het was de laatste druppel.