De moeder en haar zoon zaten in stilte, de ijzige gloed van de werkelijkheid temperde hun eerdere arrogantie. Met een kleine glimlach om zijn lippen leunde Jose achterover op zijn stoel. Jose bedacht hoe ironisch het was dat hij, al was het maar even, beide had opgegeven in een poging zijn zwijgen te beschermen.
Maar hij wuifde elke bezorgdheid snel weg. Zij waren er tenslotte mee begonnen! Hij had het net afgemaakt, stoutmoedig en fantasierijk. Toch zuchtte José toen hij zich realiseerde dat hij niet de ontspannen reis naar huis had gehad die hij had gepland. Toen de bus aankwam, verzamelde hij zijn spullen. Het was nutteloos om er nu nog over na te denken. Wat gedaan is, is gedaan.