Dave spitste zijn oren en concentreerde zich aandachtig, in een poging de bron van de vreemde geluiden uit de regenpijp te ontdekken. Ondanks zijn inspanningen bleek de duisternis te diep en ondoordringbaar om iets duidelijk te kunnen zien. De geluiden werden luider en duidelijker, waardoor een gevoel van onbehagen zich in zijn maag nestelde. Gefrustreerd en gedesoriënteerd vroeg hij zich af wat zich in de diepte van de afvoer kon verstoppen en waarom het zo’n angstaanjagend lawaai maakte.
Dave’s hart bonsde in zijn borstkas terwijl hij bij de afvoer stond, en hij voelde een groeiend gevoel van urgentie en bezorgdheid. Het vreemde gedrag van de hond en de vreemde geluiden die uit de afvoer kwamen, waren duidelijke tekenen dat er iets mis was en Dave kon het gevoel niet van zich afschudden dat iets of iemand in gevaar was. Ondanks de afwijzende houding van de omstanders voelde Dave een sterk gevoel van verplichting om in te grijpen en actie te ondernemen. Hij wist dat hij niet aan de kant kon blijven staan en niets doen, ook al wist hij niet zeker wat hij kon doen om de situatie aan te pakken.