Dave voelde een adrenalinestoot toen hij het alarmnummer van de brandweer belde. Hij had geen andere keuze dan hen te vertellen over de “wezens” die vastzaten in het riool. Terwijl hij met de centralist sprak, maakte Dave zich zorgen over de leugens die hij vertelde, maar hij wist dat hij moest volhouden. Toen de brandweer arriveerde, legde Dave uit dat zijn Duitse herder hem had geattendeerd op de aanwezigheid van de gevangen wezens door hun geur. Zijn hart ging tekeer en Dave bad dat zijn leugen genoeg zou zijn om de hulpverlening te rechtvaardigen.
Dave’s hart bonsde in zijn borst toen hij voor de autoriteiten stond. Hij had alleen maar het juiste willen doen, de mysterieuze wezens redden die hij had horen krabben in de diepte van de afvoer. Maar nu werd hij geconfronteerd met de gevolgen van zijn daden. Dave wist dat hij tegen de brandweer had gelogen, dat hij de waarheid had verdraaid om hen tot actie te bewegen. Het leek op dat moment de enige optie, maar nu vroeg hij zich af of er een betere manier was. Terwijl hij wachtte op de uitkomst van zijn arrestatie, dacht Dave na over het hellende vlak van misleiding en de onvoorziene gevolgen van zijn acties.