Dave luisterde aandachtig toen de geluiden van de brandweerwagens steeds luider werden, totdat ze uiteindelijk onmiskenbaar waren. Hij keek vol ontzag toe hoe de brandweermannen uit hun voertuigen sprongen en zich op hun taak begonnen voor te bereiden. Ze bewogen zich met een zelfverzekerdheid en efficiëntie die suggereerden dat ze dit al vele malen eerder hadden gedaan, hun aandacht uitsluitend gericht op de putdeksel die tussen hen en het onbekende stond. Dave was onzichtbaar voor hen, gewoon een omstander in de menigte.
Na wat geknars en getrek lukte het de brandweermannen om de hardnekkige putdeksel los te krijgen. Het was een opluchting voor Dave om te zien dat het verroeste metaal het eindelijk begaf en de donkere en duistere diepten van het onderliggende riool blootlegde. Hij kon niet anders dan een gevoel van voldoening en opluchting voelen, wetende dat de gevangen wezens snel uit hun gevangenis bevrijd zouden worden. Maar terwijl hij naar het werk van de brandweermannen keek, kreeg Dave het gevoel dat er meer achter dit verhaal zat dan hij zich realiseerde. Wat was het obstakel waar ze voor stonden en waarom kwam het hun bekend voor? Het mysterie werd alleen maar groter naarmate de brandweermannen verder werkten en Dave kon het niet helpen zich af te vragen welke verrassingen er nog meer verborgen lagen in de diepten beneden.