Ondanks het waarschuwende advies van de brandweermannen negeerde Dave hun waarschuwingen en dook langs hen heen om zich met zijn hoofd voorover in de afgrond van de rioolpijp te storten. Zijn hart ging tekeer van verwachting, zijn geest pulseerde met een mengeling van angst en opwinding, terwijl hij dieper afdaalde in de donkere en raadselachtige tunnel.
De brandweermannen smeekten hem nog eens na te denken, maar Dave was vastbesloten in zijn beslissing. Hij ging verder de smalle, kronkelige doorgang in, zijn hart bonkte in zijn borstkas van angst en vastberadenheid. Terwijl hij dieper de duisternis in kroop, kon Dave het gevoel niet van zich afschudden dat hij wel eens een grote vergissing zou kunnen begaan. Toch kon hij nu niet meer terug, gedreven door een sterk gevoel van plicht en verplichting om de bron van de mysterieuze geluiden te vinden.