Dave’s hart bonkte terwijl hij zijn verhaal aan de agenten vertelde. Het voelde alsof hij op dun ijs liep, met het gewicht van hun verdenking op hem. Hij deed zijn best om zich elk detail van zijn dag te herinneren, in de hoop dat zijn geheugen hem niet in de steek zou laten. Hij vertelde hen hoe hij die vreemde geluiden nooit eerder had gehoord, hoe ze hem hadden verrast. Hij beschreef levendig het griezelige geschreeuw en het ritmische gedreun, en hoe zijn eigen hond doodstil was blijven staan, alsof hij voelde dat er iets niet klopte. Ondanks zijn nervositeit was Dave vastbesloten om de agenten op elke mogelijke manier te helpen, in de hoop dat zijn eerlijkheid en medewerking zijn naam zouden zuiveren.
Dave merkte een plotselinge verandering in de houding van de agenten toen hij de griezelige geluiden beschreef die uit de regenpijp kwamen. Ze leunden voorover, fronsten hun wenkbrauwen en krabbelden woest in hun notitieblokken. Dave begreep niet waarom zijn verhaal over een paar vreemde geluiden zoveel aandacht trok, maar hij dacht dat ze de punten met elkaar in verband wilden brengen. Hij hoopte dat zijn informatie wat licht zou werpen op de mysterieuze gebeurtenissen en de autoriteiten zou helpen om alles te begrijpen.