Corey vertelde Zoe en George over de achtergrond van Rex. Rex was een gepensioneerde politiehond, goed opgevoed en vriendelijk. “Op hem passen is een fluitje van een cent”, verzekerde hij. Zoë was eerst onzeker, maar nadat ze Corey’s verzekering had gehoord en Rex’s vriendelijke ogen had gezien, stemde ze toe. “Oké, waarom niet?”, zei ze met een vriendelijke lach op haar gezicht. Ze wist niet dat deze hond in huis halen negatieve gevolgen zou hebben, vooral voor haar…
Toen Zoë aan boord was, duurde het niet lang om George te overtuigen. Ze spraken af om voor Rex te zorgen terwijl Corey weg was voor zijn werk. “Dank je, dank je, dank je!”, schreeuwde Corey bijna, de opluchting was duidelijk van zijn gezicht af te lezen. George en Zoë lachten. “Het is allemaal goed, vriend. Geniet van je werkreis; het komt wel goed!”, verzekerde George hem, zich niet bewust van de problemen die hen te wachten stonden..