Tot George en Zoë’s opluchting trad er in de dagen daarna een opmerkelijke verandering op. Het bizarre en verontrustende gedrag van Rex vervaagde en hij werd weer de kalme, goed opgevoede hond waar Corey het over had gehad. George en Zoë werden overspoeld door een gevoel van opluchting; de nachten van angstaanjagend geblaf en verontrustend geklauw aan de deur leken tot het verleden te behoren. Ze realiseerden zich echter niet dat deze kalmte van korte duur zou zijn.
Nu Rex weer zijn kalme zelf was, keerde de rust terug in het huis van George en Zoë. De vriendelijke Doberman werd moeiteloos een deel van hun dagelijks leven. Maar op een ochtend, toen Zoë zich klaarmaakte, wandelde Rex hun slaapkamer binnen. Ze stond er niet bij stil; ze was gewend aan zijn rustige aanwezigheid.