Terwijl Zoë haar sokken aantrok, bleef de stille blik van Rex onopgemerkt, een vertrouwde achtergrond in haar ochtendroutine. Maar toen ze haar ogen ophief, stond Rex recht voor haar en deed iets wat ze nooit van hem had verwacht. Een rilling liep over haar rug, verbrijzelde de rustige sfeer en bracht het verontrustende onbehagen terug waarvan ze dacht dat het verdwenen was.
Een lage grom van Rex vulde de kamer en voordat Zoë kon reageren, sprong Rex op haar af. Het gewicht van de grote Doberman bracht haar uit balans en ze viel achterover op het bed. Rex’ zware lichaam hield haar op de grond. Haar hart ging tekeer; dit was niet de Rex die ze kenden. Dit was een vreemde, onvoorspelbaar en alarmerend.