Zoë ademde zwaar en voelde zich zowel bang als boos. Elk beetje vertrouwen dat ze had gehad in het idee dat Rex een goedgetraind, ongevaarlijk huisdier was, was aan diggelen geslagen. Haar geschreeuw en Rex’ plotselinge agressie maakten van hun veilige privékamer een enge plek. “We moeten Corey bellen,” eiste Zoë, haar stem trilde, hysterie schilderde elk woord met levendige streken van paniek. “Hij moet terugkomen en Rex meenemen, nu!”.
George’s handen trilden en hij kon het beeld van Rex’ plotselinge agressieve gedrag niet uit zijn hoofd krijgen. Hij voelde een mengeling van angst en ongeloof. Hij kon Zoë’s paniekerige schreeuw nog horen toen hij Corey probeerde te roepen, maar toen drong de realiteit tot hem door. Een zinkend gevoel bekroop zijn maag toen hij zich Corey’s woorden herinnerde – hij zou een paar dagen geen bereik hebben. Ze waren alleen met Rex, een huisdier dat in een oogwenk in een vreemde was veranderd.