De volgende dagen waren zwaar voor George. Hij begon te twijfelen aan alles wat Zoë deed en zei. Hun huis, ooit vol gelach en liefde, was nu stil en gevuld met twijfel. Alles voelde verkeerd aan. Zelfs Rex begon zich raar te gedragen in de buurt van Zoë, alsof de hond het onbehagen van George kon voelen.
Bovendien begon Zoë ’s avonds laat het huis te verlaten en ontkende dat ze ooit weg was geweest. Ze bleef volhouden dat hij droomde omdat ze de hele nacht naast hem had gelegen. Maar George wist wel beter. Elke keer dat ze verdween, was het alsof hij weer een teken van verraad vond dat hij nooit had verwacht. Op een avond, overmand door gevoelens van verraad en overspoeld door verwarring, bereikte George zijn breekpunt.