Bovendien was hun communicatie verslechterd. Waar ze ooit samen konden blijven praten en lachen, was hun huis nu stil en gespannen. Ze maakten vaker ruzie, elk verdwaald in hun eigen problemen. George bleef maar denken aan een mysterieus bericht op Zoë’s telefoon. Hij voelde zich zowel boos als hulpeloos. “Denkt ze dat ik dom ben?” vroeg hij zich af, terwijl hij zijn woede voelde opkomen. Hij geloofde dat er iets heel erg mis was. Hij wist niet wat hij anders moest doen en belde de politie. Hun eens zo vredige huis werd een gespannen slagveld.
George merkte veel tekenen op dat Zoë zich vreemd gedroeg en hij kon ze niet negeren. Het was echter niet zoals hij aanvankelijk dacht – dat ze hem bedrogen had. Het was veel erger. Dus toen hij zijn zorgen aan de politie meldde, namen ze die serieus en kwamen ze meteen naar hun huis. De situatie escaleerde snel bij hun aankomst. Ze stelden veel vragen. Zoë leek gevangen onder de harde blikken van zowel de agenten als George. Maar terwijl ze praatten, kwamen er verrassende waarheden naar boven. Elk mysterie, van Rex’ gedrag en Zoe’s geheime reisjes tot de vreemde sms, werd opgelost. George kreeg antwoorden te horen waar hij niet klaar voor was, antwoorden die hun leven konden veranderen. En ze waren niet zoals hij ooit had verwacht…