Wade baande zich een weg door het dichte kreupelhout, zijn longen brandden terwijl Milo’s verwoede geblaf in de verte weerklonk. De hond had hun routine nog nooit zo verlaten – nooit was hij zonder waarschuwing in het bos verdwenen. Een zware stilte hing om de torenhoge dennenbomen, waardoor elke stap gevaarlijk aanvoelde en Wade’s gevoel dat er iets heel erg mis was versterkte.
Laaghangende takken harkten aan zijn armen en het gezwiep van braamstruiken tegen zijn spijkerbroek klonk onnatuurlijk hard. Milo’s geblaf kwam het ene moment in hevige uitbarstingen en stopte het volgende moment helemaal, wat Wade op zijn zenuwen werkte. Hij pauzeerde en hoorde niets anders dan zijn eigen moeizame ademhaling.
Toen hij een kleine bergkam passeerde, werd Wade’s bloed koud: Milo stond stokstijf op een maanverlichte open plek, zijn ogen gericht op een torenhoog silhouet. Wat het ook was, het was groter dan wat Wade hier verwachtte te vinden, een imposante aanwezigheid die angstaanjagend leek. Een oerangst maakte zich van hem meester terwijl hij aan de grond genageld stond.