Een nieuwe golf van paniek sloeg toe. Milo rende nooit weg. Wrijvend in zijn prikkende handen overwoog Wade om hulp te roepen, maar hij realiseerde zich dat elk verloren moment de hond in gevaar kon brengen. Hij greep een afgevallen tak en volgde met bonzend hart.
Het bos werd snel dicht. Onder het bladerdak nam het licht af tot bijna duisternis. Wade struikelde over wortels en schoof langs struiken. Milo’s geblaf weerklonk in korte uitbarstingen en leidde hem dieper dan hij ooit had gewaagd. Onverwachte visioenen van roofdieren, valkuilen en gevaar overvielen zijn geest, maar toch zette hij door.