Zijn hart bonkte zo hevig dat hij nauwelijks iets anders kon horen dan het bloed dat door zijn oren suisde. Met trillende ademhaling greep hij Milo’s riem en trok de hond achter zich aan, zich schrap zettend voor de onvermijdelijke klap.
Maar in plaats van aan te vallen, stopte de eland binnen handbereik en viel er een zenuwslopende stilte over de open plek. Zijn ogen waren gericht op Wade met een vreemde, weloverwogen intensiteit, alsof ze probeerden te communiceren.