Ondanks alles wat hij wist over elandagressie, ondanks alle waarschuwende verhalen die hij ooit had gehoord, kon Wade het niet opbrengen om dit dier in de steek te laten. Iets in de ogen van het dier, in de ademloze hoop in dat moment van contact, deed hem zijn angst opzij schuiven en zijn medeleven tonen.
Zachtjes haalde Wade zijn telefoon tevoorschijn. Met trillende vingers stuurde hij een korte sms naar een collega: “In het bos. Gewonde eland gevonden. Als ik niet snel antwoord, stuur dan hulp.” Hij betwijfelde of het bericht wel zou worden verzonden, maar het was alles wat hij kon doen. Toen wendde hij zich tot Milo.