Toch was er iets in de afgemeten tred van de eland dat Wade onmogelijk kon negeren. Als hij het uit het oog verloor, wist hij zeker dat hij daar voor altijd spijt van zou hebben. De tijd vervaagde in de schemering.
Ze liepen over ruw terrein met gevallen boomstammen en glad mos, waarbij de eland af en toe pauzeerde om zich te stabiliseren. Wade’s zenuwen trilden bij elk geritsel van takken buiten zijn gezichtsveld, bij elk gedempt knappen van takjes onder zijn voeten.