Wade was een man van middelbare leeftijd die bijna tien jaar eerder de drukte van de stad had ingeruild voor de rust van een afgelegen bergstadje. Destijds was hij gestuit op een verwaarloosde hut aan de rand van het bos.
De verweerde muren boden eenzaamheid – precies waar hij naar snakte na jaren van stedelijk rumoer. De dag dat hij er introk, verscheen er een smerige, schichtige hond onder de gammele veranda. Wade noemde hem Milo. In de jaren daarna ontwikkelden Wade en Milo een routine die hun rustige leven vorm gaf.