Hij keek meer dan eens over zijn schouder en stelde zich ogen in de duisternis voor die hem beoordeelden voor deze waanzin. Het bos leek geladen, elk silhouet van een den veranderde in een dreigende aanwezigheid.
Toch ging de eland door, vastberaden, alsof hij geleid werd door een onuitgesproken richtlijn. Telkens als hij haperde, stond Wade te wachten, zijn lichaam gespannen van bezorgdheid, maar zijn hart zacht van medeleven. Hij realiseerde zich, met een plotselinge golf van angst, dat hij geen idee had hoe ver ze waren gekomen.