Zo te zien had er onlangs nog iemand gekeken of gefilmd. Wade’s eerdere ongerustheid laaide ineens weer op, nu overschaduwd door een nieuwe golf van ongerustheid: wat zich hier ook had afgespeeld, het hing nog steeds in de lucht in een stilte van onopgeloste spanning en riep meer vragen op dan hij bereid was te beantwoorden.
De eland snoof en trok zijn aandacht. Hij snuffelde rond de tent, krabde toen op de grond en vond een gehavend, in leer gebonden dagboek. Wade pakte het voorzichtig op en veegde de dennennaalden weg. Op de omslag stond een gestileerd elandembleem, dat zo opvallend veel leek op het grote schepsel naast hem dat zijn bloed er koud van werd.