Wade schoof zijn eigen onrust opzij en leidde Milo langs hun gebruikelijke route, langs de bosrand. Een tapijt van wilde bloemen – blauw, geel en paars – bevolkte het pad, hun zachte geur vermengde zich met dennen.
Normaal gesproken vond Wade troost in deze kleine wonderen: het zachte geritsel van de bloemblaadjes in de wind, de manier waarop de schemering elk bloemblaadje verguldde met vervagend licht. Maar vanavond kalmeerde zelfs de schittering van de bloemen zijn zenuwen niet.