Maar de stilte die over de bomen hing voelde dieper dan de stilte waar hij van was gaan houden. Het was alsof het bos zelf in afwachting stil was geworden, wachtend op iets dat de ongemakkelijke kalmte zou doorbreken.
Halverwege hun gebruikelijke lus kwam Milo abrupt tot stilstand. De spieren van de hond spanden zich samen en er gromde een lage grom uit zijn borstkas, het soort dat Wade maar één of twee keer eerder had gehoord – als iets hem echt bedreigde.