Wade kneep zijn ogen dicht in de duisternis achter de dennenbomen en zag alleen een vaag zwiepen van de takken, alsof ze bewogen werden door een briesje dat geen geluid achterliet. Een golf van angst gierde door hem heen. Er was daar iets, iets dat angstaanjagend stil was en toekeek.
De nekharen van Wade gingen waarschuwend overeind staan en hoewel hij geen beweging zag, voelde hij dat ze niet langer alleen in het donker waren. “Rustig, jongen,” mompelde Wade, terwijl hij dichterbij kwam en zachtjes aan de riem trok. Milo bleef stevig staan, zijn nekharen omhoog en zijn oren naar voren gespitst.