Elke keer als Henry het oude huis binnenstapte, viel hem het vreemde gedrag van de hond op. Hij stond altijd bij de ingang, aandachtig te staren naar een gedeeltelijk verborgen hoek van de woonkamer. In het begin deed Henry het af als een vreemde gril van de hond.
Maar hoe langer Henry in het huis verbleef, hoe meer het gedrag van de hond hem begon te storen. Het was niet alleen dat de hond bleef staren – het was de manier waarop hij staarde, met een focus die bijna onnatuurlijk leek, alsof hij een verborgen geheim bewaakte.
De ogen van de hond leken vaag te gloeien in het schemerige licht en weerspiegelden de schaduwen die als een zwaar doodskleed in de kamer hingen. Hoe langer Henry toekeek, hoe meer hij een diep onbehagen over zich voelde komen, dat met elk bezoek groter werd.