Even dacht hij eraan hoe onvoorbereid hij hierop was. Maar toen hij de ernst op de gezichten van de verplegers zag, wist hij dat ze niemand anders hadden om het aan te vragen. Henry realiseerde zich dat hij geen nee kon zeggen, haalde diep adem en stemde toe om te helpen.
Henry stak de straat over naar het huis van meneer Carlton en voelde een knoop van angst in zijn maag. Zodra hij binnenstapte, trof de ongemakkelijke sfeer hem als een koude bries. De gang was zwak verlicht en wierp lange schaduwen die uit zichzelf leken te bewegen.