Het donkere hoekje, waar de hond door geobsedeerd leek, voelde bijna levendig aan met een vreemde, verontrustende aanwezigheid, alsof het een duister geheim herbergde. Bij elk bezoek voelde Henry zich angstiger en hij kon niet wachten om het huis te verlaten. Het idee om terug te komen maakte hem nog banger.
Zelfs nadat Henry de hond eten had gegeven, keerde hij terug naar zijn plek, starend naar de lege ruimte alsof hij iets zag wat Henry niet zag. Henry’s nieuwsgierigheid naar wat er in die hoek verborgen was en wat het vreemde gedrag van de hond dreef, werd met de dag sterker.