Met een laatste knikje verliet Henry snel het huis, erop gebrand om zoveel mogelijk afstand te bewaren tussen hemzelf en de verontrustende omgeving. Hij haalde diep adem en genoot van het contrast tussen de buitenwereld en het huis dat hij zojuist had verlaten.
Uiteindelijk werden de dagen voor iedereen weer normaal, maar Henry kon het verontrustende gevoel dat hij had overgehouden aan zijn ontmoeting met Brutus en de vriezer niet van zich afschudden. Het beeld van de hond die aandachtig naar die ene plek staarde, in combinatie met de mysterieuze vriezer vol vlees, bleef in zijn hoofd hangen.