“We moeten hem meteen naar het ziekenhuis brengen,” vervolgde ze, terwijl ze Henry in de ogen keek. “Maar er is niemand om voor zijn hond te zorgen. Kunt u ons helpen?” Ze wierp een blik op de grote hond die achter haar zat, om duidelijk te maken hoe belangrijk dit verzoek was.
De hond, een groot en kalm wezen, keek zwijgend toe. De andere verpleger, die achter haar stond, was stil maar zichtbaar bezorgd en schoof nerveus heen en weer terwijl hij wachtte. Hij wilde meneer Carlton duidelijk zo snel mogelijk naar het ziekenhuis brengen. Henry pauzeerde, verrast door de onverwachte verantwoordelijkheid.