Eerst was het net als elke andere dag. Bomen strekten zich eindeloos uit, het bos ongestoord. Hij zuchtte en wreef in zijn vermoeide ogen. Maar toen flikkerde er iets op het scherm. Zijn adem stokte. Hij zoomde in, zijn hart klopte. Er was daar iets. Iets dat er niet hoorde.
Zijn hartslag versnelde terwijl hij de camera bijstelde om een duidelijker beeld te krijgen. Schaduwen verschoven onder de bomen, beweging nauwelijks waarneembaar. En toen, voor het eerst in weken, voelde Jacob het – die scherpe, onmiskenbare schok van zekerheid.