Jacobs hart bonsde toen hij eindelijk had wat hij nodig had: bewijs. Daar was het, een klein kampeerterrein verborgen onder het dikke bladerdak, dat bevestigde dat er mensen door het bos trokken. Opluchting gierde door hem heen, maar het was vluchtig. Er knaagde iets aan zijn maag toen hij verder inzoomde.
Extatisch leunde hij dichter naar het scherm. Dit was het, onweerlegbaar bewijs. Maar toen hij het beeld verscherpte, veranderde zijn opwinding in afschuw. Net voorbij het kamp lag een eland languit op de bosgrond. Zijn massieve lichaam bewoog nauwelijks, zijn adem was traag en moeizaam.