De bosgrond was verraderlijk, wortels kronkelden als vallen onder zijn voeten. Hij struikelde meer dan eens, zijn adem stokte toen hij vooruit ging. Hoe dieper hij ging, hoe verstikkender de stilte werd. Het was niet alleen stil, het was onnatuurlijk, alsof het bos zelf zijn adem inhield.
Hij controleerde zijn kaart opnieuw. Hij ging nog steeds de goede kant op, maar de beklemmende stilte knaagde aan hem. Elk gekraak van een takje deed zijn hartslag een sprongetje maken. De bomen doemden hier hoger op, hun dichte takken blokkeerden de laatste restjes licht. Dit was onbekend terrein. En hij was helemaal alleen.