Jacobs adem stokte in zijn keel toen hij het enorme wezen voor hem in zich opnam. Hij had al eerder elanden gezien, maar nog nooit van zo dichtbij. De enorme omvang was verbijsterend. Daar liggend, gewond en kwetsbaar, straalde het nog steeds kracht uit. Een diep, angstig respect nestelde zich in zijn borstkas.
De eland liet een zwak, zielig gejammer horen, zijn moeizame ademhaling trilde door zijn enorme gestel. Jacobs hart klopte samen bij het geluid. Hij leed pijn, was volledig hulpeloos. Hij slikte hard en dwong zichzelf om voorbij de angst te gaan. Hij moest helpen. Er was niemand anders hier.