De officier slaakte een langzame, vermoeide zucht en keek uiteindelijk met vermoeide ogen op naar Jacob. “Luister, jongen,” zei hij met een vlakke stem. “Weet je hoeveel rare verhalen we elke dag horen? Als ik een rapport had voor elke ‘schaduw in het bos’ of ‘mysterieus figuur’, zouden we geen tijd hebben voor echte misdaden. Breng me iets solide, misschien neemt iemand je dan serieus.”
Jacob slikte en zakte achterover in zijn stoel. De woorden kwamen harder aan dan hij had verwacht. Hij had geen bewijs, alleen zijn instinct, zijn onderzoek en de onbetwistbare zekerheid dat hij het niet bij het verkeerde eind had. Zijn vuisten balden zich. Hij had gezien wat hij had gezien. En als niemand anders hem geloofde, zou hij het zelf moeten bewijzen.