Toen vond hij het karkas. Het waren niet de resten van een dier dat door een roofdier was meegenomen – Jacob had genoeg in het wild gezien om dat te herkennen. De wonden waren te precies, onnatuurlijk. Het lichaam was achtergelaten, niet opgegeten. Een rilling kroop over zijn rug. Er was iets sinister aan de hand in het bos.
De uiteindelijke bevestiging kwam toen hij het geluid hoorde. Een scherp, gekweld gehuil sneed door de bomen tijdens een van zijn ochtendwandelingen. Het leek helemaal niet natuurlijk. Het was wanhopig, gepijnigd. Zijn hart bonsde toen hij het geluid volgde, maar tegen de tijd dat hij aankwam, had de stilte het overgenomen.