Sinds die dag was Jacob regelmatig teruggekeerd naar het politiebureau, in de hoop dat er eindelijk iemand zou luisteren. Maar elke keer kreeg hij afwijzende blikken, halfslachtige knikjes en beleefde afwijzingen. Voor hen was hij gewoon weer een journalist op zoek naar een sensationeel verhaal. Maar dat was niet waarom hij dit deed.
Het bos was zijn thuis. Na de dood van zijn ouders was het alles wat hij nog had van zijn jeugd, de enige plek waar hij zich nog met hen verbonden voelde. Het was ondraaglijk om te zien hoe de stilte gevuld werd met lijden. Hij zat niet achter een primeur aan – hij probeerde te beschermen wat het belangrijkst was.