Plotseling duwde een superbeschofte blonde vrouw hem voorbij in de rij. Ze droeg een te grote zonnebril en haar designertas zwaaide achteloos aan haar arm. “Neem me niet kwalijk,” zei Jason, terwijl hij probeerde zijn stem rustig te houden, “er staat hier een rij.”
De vrouw draaide zich naar hem om, haar uitdrukking vol minachting. “Het zal wel,” spotte ze en ze wuifde met haar hand terwijl ze verder liep. Jason was te moe en gefrustreerd om ruzie te maken en liet haar gaan, terwijl hij zich afvroeg hoe hij de komende acht uur zou overleven.